Κάτι σαν…πρόλογος

   Το έντονα άγριο τοπίο με το μέγα πλήθος των ποταμών, των χειμάρρων και των ρεμάτων, που το χειμώνα γίνονται άγριοι και δυσκολοπερπάτητοι συμπαρασύροντας φύση, ζώα και ανθρώπους, δεν εμπόδισε καθόλου την επικοινωνία. Αντίθετα ένα αξιοζήλευτο πλέγμα οδικού δικτύου, λειτουργικό συνάμα και κυρίως αισθητικό δημιουργήθηκε και έφθασε σε υψηλότατα επίπεδα ανάπτυξης διατηρούμενο σε σχετικά καλή κατάσταση μέχρι την εποχή μας.
   Αναφερόμαστε, στα θαυμαστά ιστορικά μονοπάτια της Αρκαδίας, της ορεινής Ηλείας και Αχαΐας, της Λακωνίας, του Πάρνωνα, του Ταυγέτου και της Μάνης, της Μεσσηνίας  και γενικότερα της Πελοποννήσου, που πάνω τους ακούμπησε και αναπτύχθηκε η ζωή του τόπου. Τα μονοπάτια αυτά συμπληρώθηκαν από λιθόστρωτους δρόμους και κουλουριαστές σκάλες, στολίστηκαν με πέτρινες βρύσες και εικονοστάσια, συμπληρώθηκαν με χάνια ξεκουράζοντας τους οδοιπόρους, συντροφεύτηκαν από μύλους, νεροτριβές και νεροπρίονα αλλά κυρίως συνδέθηκαν με τα κομψοτεχνήματα - ιερή παρακαταθήκη για μας - που είναι τα πέτρινα μονότοξα, δίτοξα, τρίτοξα και πολύτοξα γεφύρια. Και όλα αυτά με την άριστη και μερακλίδικη επεξεργασία της πέτρας, που αφθονούσε και αφθονεί στην περιοχή, με στόχο όχι μόνο την κάλυψη των αναγκών του ανθρώπου για επικοινωνία αλλά και για την κάλυψη τη αισθητικής του.

Θοδωρής Χαμάκος