Δημοσίευμα στην εφημερίδα ΩΡΑ ΤΩΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ για τα πετρογέφυρα της περιοχής

 Η μηνιαία περιφερειακή εφημερίδα "ΩΡΑ ΤΩΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ" στην έκδοσή της του Νοεμβρίου 2024 φιλοξένησε άρθρο μου με τον τίτλο "Οδοιπορικό σε γεφύρια των Καλαβρύτων".

Ευχαριστώ την ψυχή της εφημερίδας Νίκο Κυριαζή για την φιλοξενία και τη δυνατότητα παρουσίασης ενός μόνο κομματιού του πλούσιου πολιτιστικού πλούτου της περιοχής, της λαϊκής μας γεφυροποιίας.

 

 

Ετήσιες κάρτες Αρχείου Γεφυριών Πελοποννήσου

 2010  Καλογερικό στους Κήπους. Ζαγόρι.

2011  Της Δήμητρας στον Λάδωνα.

2012  Κλειδωνιάς-Κόνιτσα.

2013  Κόκκορη-Ζαγόρι.

2014  Βιδιακίτικο στον Ερύμανθο.

2015  Του Κόκκορου. Ζαγόρι.

2016  Του Πλάτανου Κυνουρίας.

2017   Τρικάμαρο στη Δάφνη Καλαβρύτων.

2018   Της Καρύταινας στον Αλφειό.

2019  Τρίτοξο στον Καρνίωνα.

2020   Στο μύλο του Λιάσκου. Άνω Βλασία.

2021   Της Κρεμμυδούς στον Άρση.

2022   Τρίτοξο στον Καρνίωνα.

2023   Της Κυράς στον Λάδωνα.

2024   Του Βλυχού στην Ύδρα.

2025   Του Ρακιά στα Καστριά Καλαβρύτων

Ura e Bratit. Γέφυρα Brataj-Albania. Αλβανία.

  Η γέφυρα Bratit, πολιτιστικό μνημείο προστατευόμενη από το κράτος, λειτουργεί ακόμα και σήμερα στον δήμο Brataj, στο χωριό με αυτό το όνομα δίπλα στον ποταμό Shushicë, περίπου 48 χλμ. από την πόλη της Αυλώνας και χρονολογείται από τον 16^ο αιώνα. Έχει χαρακτηρισθεί πολιτιστικό μνημείο από το 1948 και συνδέει το χωριό Brataj με την πεδιάδα Brate και Smokthinen.

   Πανοραμική άποψη του γεφυριού. Φώτο: Αρχείο Γεφυριών Πελοποννήσου.

  Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η κατασκευή του και κυρίως η καμπύλη της επιφάνειας διάβασης και η αντοχή του υλικού της γέφυρας. Είναι ένα από τα ιδιαίτερα πολιτιστικά μνημεία, που μετά από 6 αιώνες ζωής, βρίσκεται ακόμη σε λειτουργία εξυπηρετώντας τους κατοίκους της περιοχής και τους περιηγητές.

 

Η επίπεδη και καμπυλοειδή άποψη του γεφυριού. Φώτο: Αρχείο Γεφυριών Πελοποννήσου. 

 

   Η γέφυρα Bratit αποτελείται από μία κύρια ημικυκλική και μεγαλύτερη καμάρα που τα βάθρα της πατάτε σε στέρεο βράχο και κάτω περνάει το ποτάμι, ενώ  άλλα δύο μικρότερα ημικυκλικά με κάθετα τα πλαϊνά τους τόξα εκατέρωθεν αυτής, που λειτουργούν σαν ανακουφιστικά παράθυρα όταν τα νερά φουσκώνουν τη χειμερινή περίοδο. 

                                              Από κατάντη. Φώτο: Αρχείο Γεφυριών Πελοποννήσου.

  Η γέφυρα Bratit στέκεται στη θέση αυτή εδώ και 6 αιώνες και ένα πλήρες προφίλ της γέφυρας Bratit είδαμε στην ταινία «November the second».

  Συνδέει τις δύο πλευρές του ποταμού Shushicë, που έχει μήκος 76 χιλιόμετρα,  με τον παλιό δρόμο του Karvaneve και αυτόν της Rrëza. Έχει ύψος πάνω από 9 και μήκος περίπου 30 μέτρα.

                                      Το κεντρικό τόξο από ανάντη. Φώτο: Αρχείο Γεφυριών Πελοποννήσου.

 Φτάνουμε στην γέφυρα κατηφορίζοντας  από το χωριό Brataj προς το ποτάμι.

  Το γεφύρι είναι χτισμένο με τέτοιο τρόπο στις γωνίες και τα στηρίγματα ώστε να αντέχει στα μεγάλα κατεβάσματα του ποταμού, που σε πολλές περιπτώσεις περνάνε από πάνω του.

                                    Ο τεράστιος βράχος δεξιά από ανάντη. Φώτο: Αρχείο Γεφυριών Πελοποννήσου.

  Έχει καμπυλοειδές σχήμα και το μεγαλύτερο από ανάντη ανακουφιστικό παράθυρο ακουμπά και εν πολλοίς επικαλύπτεται από έναν τεραστίων διαστάσεων βράχο. Η επιφάνεια διάβασης είναι επίπεδη και καλντεριμωτή, έχει στηθαία και μια σειρά καμαρολίθια στο κεντρικό τόξο και τα ανακουφιστικά παράθυρα.

Το δεξιά από ανάντη ανακουφιστικό παράθυρο. Φώτο: Αρχείο Γεφυριών Πελοποννήσου.

 

Με τον φίλο Nusret Latifi. Φώτο: Α.Γ.Π.

 

 

 Ο φίλος Nusret latifi μας λέει για το γεφύρι αυτό: «Γεια σας. Βρισκόμαστε σε μια από τις πιο όμορφες γέφυρες. Είναι η γέφυρα του Brataj. Είναι χτισμένη επί του ποταμού Shushica. Αποτελούσε μέρος του ευρύτερου δικτύου, της διαδρομής των καραβανιών, που συνέδεε τις κοιλάδες Shushica και Vjosa. Χτίστηκε τον 18^ο αιώνα. Δεν υπάρχουν πληροφορίες για τον πρωτομάστορα, αλλά ας χαρούμε βλέποντας αυτό το γεφύρι. Ευχαριστώ.»

Ιταλοί στρατιώτες διασχίζουν το γεφύρι στον πόλεμο του '40.

Ο Nusret Latifi πάνω στο γεφύρι.

Γεφύρι Τσίπας. Νέο Οίτυλο. Μάνη.

 Βρίσκεται στην περιοχή Τσίπα, του Νέου Οιτύλου στο δήμο Ανατολικής Μάνης και ενώνει το Νέο Οίτυλο με το Λιμένι.

 Από ανάντη. Φώτο: Αρχείο Γεφυριών Πελοποννήσου.

 

 Πρόκειται για ένα μονότοξο, καταβιβασμένο, με μια σειρά καλοπελεκημένους θολίτες, στηθαία πλάτους 0,40 μ. και απόσταση 0,70 μ. από το ψηλότερο σημείο του τόξου, επίπεδη επιφάνεια διάβασης και στο οποίο έχουν γίνει μεταγενέστερα τσιμεντένιες παρεμβάσεις στη βάση των δύο βάθρων του.

Οι τσιμεντένιες παρεμβάσεις στα βάθρα. Φώτο: Αρχείο Γεφυριών Πελοποννήσου.

 Από κατάντη, απέχει δύο μέτρα από τη θάλασσα.

Ο ντόπιος Νίκος Διακουμάκος, από τη Χαριά Αρεόπολης, μας λέει για το γεφύρι αυτό: 

Μετρώντας το από την επιφάνεια διάβασης. Φώτο: Αρχείο Γεφυριών Πελοποννήσου.

 «Εδώ είμαστε στο Νέο Οίτυλο. Ένα γεφύρι πάνω στο δρόμο της παραλίας. Για να μη χαλάσουνε και πάμε κάπου αλλού έγινε το γεφύρι στο δρόμο, στην παραλία για να... και τα νερά που κατεβαίνουν από το ρέμα από πάνω να φτάνουν στη θάλασσα αλλά και ο κόσμος να μπορεί να περάσει άνετα, γιατί από δω συνδεότανε το Οίτυλο με το Λιμένι, με δρόμο. Οπότε έπρεπε να έχουν ένα δρόμο και πρόσβαση και νάναι και κοντά στη θάλασσα. Δεν ξέρω από ποιους έχει χτιστεί αλλά είναι αρκετά χρόνια πριν, πριν ακόμα κυκλοφορήσουν αυτοκίνητα φαντάζομαι.

 

 Από κατάντη. Φώτο: Α.Γ.Π.

 

Γιατί η μεγάλη διακίνηση γινόταν απέναντι από το Καραβοστάσι, που σταματάγανε τα καΐκια και τα εμπορεύματα κάπου να πάνε, να κινηθούνε προς τα βουνά, προς τα χωριά, δεν είχαμε με κάποιο άλλο μέσον, τα μουλάρια, οπότε έπρεπε να συγκεντρωθούμε και να δουλέψουμε. Όλος ο κόσμος μ’ αυτό ασχολούτανε, με τους δρόμους, με το πως θα είναι πιο άνετα η διακίνηση, γενικά με οτιδήποτε είχε σχέση με τη ζωή.»

Με τον Νίκο Διακουμάκο. Φώτο: Αρχείο Γεφυριών Πελοποννήσου.

Δείτε το παρακάτω βίντεο για το γεφύρι: