Καλωσόρισμα ΑΓΠ

....της Πέτρας και του Νερού

Πέτρα και νερό!
Δύο υλικά, που συναντά κανείς σε αφθονία στην Ελληνική γη.
Πέτρα και νερό!
Δύο στοιχεία, που καθημερινά συναντάμε στη ζωή μας.
Πέτρα και νερό!
Με τη δική του μεταφορική σημασία το καθένα.
Πέτρα και νερό!
Σταυραδέρφια της Μάνας φύσης.

διαδρομές.... 
Η  πέτρα που φανερώνει τις δυσκολίες που περνάμε, μαρτυρά το χρόνο και τις αναμνήσεις, την ανάγκη, την ιστορία.
Το νερό που οδηγεί στη λύτρωση, που δείχνει δρόμους και χαράζει πορεία.
Το ένα συμπληρώνει το άλλο.
Το ένα αποζητά τη βοήθεια του άλλου.
Το ένα σφιχταγκαλιάζει το άλλο.

της φύσης τα καμώματα....
Πολλές φορές "κονταροχτυπιούνται" μεταξύ τους. Μα πάντα νικητής βγαίνει το νερό!
Έτσι, το νερό τρέχει και σμιλεύει την πέτρα φτιάχνοντας κάποτε-κάποτε απαράμιλλα έργα τέχνης.
Στο πέρασμά του από την πέτρα, "γεννά" σπήλαια, φαράγγια, καταβόθρες, βάραθρα, γεφύρια, περίτεχνα σχέδια.

δημιουργήματα....
Κάποιες φορές, είναι ο άνθρωπος, που χρησιμοποίησε την πέτρα για να δαμάσει το νερό.
Και το κατόρθωσε.
Έστησε πέτρινα γεφύρια, ακονίζοντας με τη σειρά του την πέτρα, για να διαβεί το ορμητικό ρέμα.
Γεφύρια, που ακουμπάνε πάνω σε πολλά πόδια.
Δύο, τρία, τέσσερα ή και περισσότερα, για να δρασκελίσει το νερό ενώνοντας τους τόπους.
Και τους ανθρώπους. Και τον κόσμο.
Έτσι, ο άνθρωπος εκμεταλλεύτηκε όλες τις δυνατότητες, που η φύση παρέχει απλόχερα.
Απλόχερα και εμείς εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας σ' αυτούς τους δουλευτάδες, που φτιάξανε γεφύρια με αντοχή και ομορφιά. Σμίξανε χωριά και τάφεραν σε επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο.

μνήμες....αναφορές....βιώματα.... 
 Στη διαδρομή του χρόνου, μέσα από απάνθρωπες και βέβηλες συμπεριφορές αλλά και φυσικές καταστροφές, έφτασαν στις μέρες μας όπως έφτασαν!
 Τα θαυμαστά αυτά έργα της λαϊκής μας γεφυροποιίας πρέπει να παραδοθούν αλώβητα και με σεβασμό, στη μνήμη και τον θαυμασμό των επόμενων γενιών.

Καλώς ήλθατε στους δρόμους του νερού και της πέτρας
Καλώς ήλθατε στον θαυμαστό κόσμο των πετρογέφυρων
Καλώς ήλθατε στο Αρχείο Γεφυριών Πελοποννήσου.

Θοδωρής Χαμάκος / Αρχείο Γεφυριών Πελοποννήσου (Α.Γ.Π.)
Αγίου Δημητρίου 29
18547 Νέο Φάληρο                                         
Πειραιάς
Τηλ.        210 4829520                                    
Κιν.        693 7433866                                      
Email: thodorischamakos@gmail.com
          theodoros.hamakos@unitedworldwrestling.org

          theodoros.hamakos@uww.org 
Youtube: www.youtube.com/agpelop       
Blog:  www.agpelop.blogspot.gr                                   
Facebook: www.facebook.com/thodorischamakos                                  

Μονότοξο στον παλιό δρόμο Λουτρακίου-Περαχώρας.

     Μονότοξο, με μια σειρά ανισομερείς και αρκετά μεγάλους για το μέγεθος του γεφυριού θολίτες, ημικυκλικό με κάθετα τα πλαϊνά, χωρίς στηθαία και επίπεδη επιφάνεια διάβασης στον παλιό δρόμο Λουτρακίου-Περαχώρας, κομμάτι του οποίου αποτελούσε.

   Είναι σε άσχημη κατάσταση και χρήζει επείγουσας συντήρησης και επισκευής στα βάθρα και τους θολίτες.

 Το γεφύρι από κατάντη και οι ζημιές στους θολίτες. 

  Φώτο: Αρχείο Γεφυριών Πελοποννήσου.

 

 Ο δρόμος (μονοπάτι) ένωνε το Λουτράκι με την Περαχώρα και με μια παράκαμψή του τη μονή Οσίου Παταπίου.

 Σε πολλά σημεία του το μονοπάτι ήταν στρωμένο με πέτρες (καλντερίμι) και ένα αρκετά μεγάλο τέτοιο κομμάτι σώζεται στο ξεκίνημά του, πάνω από τη δυτική πλευρά του Λουτρακίου προς Περαχώρα.

Από ανάντη. Φώτο: Αρχείο Γεφυριών Πελοποννήσου.

                                                     Οι διαστάσεις του είναι:

   Άνοιγμα καμάρας: 1,10 μ.

    Ύψος: 1 μ.

      Πλάτος: 2,10 μ.

      Μήκος: 4,30 μ.

     Ύψος στηθαίου: 0,30 μ.  

Το μονοπάτι πάνω από το γεφύρι. Φώτο: Αρχείο Γεφυριών Πελοποννήσου.

 

Δείτε το παρακάτω video για το γεφύρι:

Γεφύρι Αγγίστας στον ποταμό Αγγίτη. Σέρρες.

 Η ιστορία ενός ... παμπάλαιου γεφυριού.

  Γεφύρωνε και γεφυρώνει τον ποταμό Αγγίτη, παραπόταμου του Στρυμόνα, μήκους 75 χιλιομέτρων που έχει τις κυριότερες πηγές του  στην Αγία Βαρβάρα Δράμας, στα Τεμένη Φιλίππων και το χωριό Αγγίτης Δράμας.

  Μετά από μια πορεία μέσω του χωριού Συμβολή Σερρών και μια αντίστοιχη πανέμορφη μέσω του ομώνυμου φαραγγιού κοντά στην Αλιστράτη, περνά κοντά από το φημισμένο σπήλαιο και μετά μέσω μαιάνδρων φτάνει στον σιδηροδρομικό σταθμό Αγγίστας, όπου συναντάμε και το πέτρινο γεφύρι. Από εκεί μέσω της πεδιάδας της Φυλλίδας ενώνεται με τον Στρυμόνα κοντά στο χωριό Μύρκινος.

  Πρόκειται για ένα πεντάτοξο πέτρινο εντυπωσιακό γεφύρι, μια σειρά θολίτες, οξυκόρυφα τόξα με μεγάλα ανοίγματα κυρίως του μεγάλου, ανηφορική και καλντεριμωτή αν και σε πολλά σημεία κατεστραμμένη επιφάνεια διάβασης και ίχνη υπερμεγεθών στηθαίων, σε πολλά σημεία εξαφανισμένων.

Το γεφύρι της Αγγίστας. Φώτο από το διαδίκτυο.

 Σήμερα φαίνονται τα 4 τόξα με το μεσαίο να  είναι το μεγαλύτερο και τα υπόλοιπα εκατέρωθεν αυτού να μικραίνουν σταδιακά.

  Πολλοί θεωρούν ότι η αρχική τουλάχιστον κατασκευή ανάγεται στα αρχαία χρόνια με την χάραξή του να γίνεται στα χρόνια του Μ. Αλεξάνδρου και η χρήση της συνεχίστηκε επί ρωμαιοκρατίας. Λέγεται επιπλέον από κάποιους ότι παλιά ήταν ξύλινη. Η τελευταία φάση κατασκευής ή ανακατασκευής  του αναφέρεται στην περίοδο της τουρκοκρατίας. Και αυτό γιατί το υλικό δόμησής του μοιάζει με αυτό του Μακεδονικού τάφου Β΄, που βρίσκεται σε απόσταση 500 μ.

Το φαράγγι του Αγγίτη. Φώτο: Aqkistro action

  Το ύψος του μεγάλου (του τρίτου από βορρά προς νότο) τόξου ανεβαίνει στα 5,90 μέτρα, το μήκος φτάνει τα 60 και το καθαρό πλάτος απλώνεται στα 4,6 μέτρα, αρκετά φαρδύ για την περίοδο κατασκευής του. Αυτό βεβαίως δικαιολογείται από την χρήση του, που λόγω της σπουδαίας θέσης του εξυπηρετούσε κυρίως στρατιωτικούς λόγους των τότε κρατούντων (Μακεδόνων, Ρωμαίων, Οθωμανών, κλπ).

  Το γεφύρι βρίσκεται σε μια σπουδαία γεωγραφική θέση, που αυτό μαρτυρούν τα αρχαιολογικά ευρήματα της περιοχής και συνέδεε την εύφορη κοιλάδα από Νότο προς το Παγγαίο στα βορειοδυτικά και την σπουδαία πόλη των Φιλίππων.

  Πολλές φορές κινδύνεψε από τα «κατεβάσματα» του Αγγίτη, αφού τα φερτά υλικά μπλοκάρουν την διέξοδο του νερού από τα τόξα και ο κίνδυνος καταστροφής του θησαυρού αυτού της λαϊκής μας αρχιτεκτονικής της γεφυροποιίας υπαρκτός.

  Απαιτείται άμεση επισκευή και συντήρησή του, κυρίως στην επιφάνεια διάβασής του αλλά και στα βάθρα, γιατί η κατάστασή του δεν είναι η καλλίτερη δυνατή λόγω ακριβώς της ταλαιπωρίας του από τις υπερχειλίσεις του Αγγίτη.

Ο παλιός σταθμός Αγγίστας. Φώτο: Aqkistro action

  Όπως αναφέρει ο Αθανάσιος Τιλκίδης  «...Το γεφύρι αποτελείται από τέσσερα τόξα και έχει κατεύθυνση από βορρά προς νότο, ενώ το ποτάμι του Αγγίτη, ο ρους του, έχει κατεύθυνση από την ανατολή προς δύση. Τα τόξα είναι οξυκόρυφα και οι διαστάσεις τους από βορρά προς νότο είναι οι εξής: Το πρώτο  έχει άνοιγμα 5 μ. και η επιφάνεια του νερού από το κατάστρωμα του γεφυριού απέχει 2,05 μ. Το δεύτερο έχει άνοιγμα 7,90 μ. και το νερό απέχει από το κατάστρωμα 2,80 μ. Του τρίτου το άνοιγμα φτάνει τα 10 μ. –είναι το μεγαλύτερο τόξο του γεφυριού- με απόσταση εδώ επιφάνειας νερού και καταστρώματος 4,10 μ. Τέλος το τέταρτο τόξο έχει άνοιγμα 0,80 μ. και το νερό από το κατάστρωμα απέχει 3 μέτρα. Η όλη κατασκευή είναι χτισμένη με πελεκητούς πορόλιθους. Ειδικά τα κλειδιά από τους θολίτες έχουν διαστάσεις 0,50 μ. ύψος και 0,15 μ. πλάτος. Πάνω στον διάδρομο διάβασης υπάρχει λιθόστρωτο και  στα άκρα του γεφυριού αντί για αρκάδες βλέπουμε μεγάλες λιθόπλακες  διαστάσεων 1,20 μ. μήκους και 0,50 μ. πλάτους, οι οποίες στα άκρα προεξέχουν της υπόλοιπης τοιχοποιίας κατά 5 ή 10 πόντους.  Αυτή η εξοχή προστατεύει τους αρμούς  των θολιτών από τα νερά της βροχής. Ειδικά σε περίπτωση διείσδυσης του νερού στους αρμούς των θολιτών,σε συνδυασμό με την παγωνιά, μπορούν να δημιουργηθούν ρωγμές, με συνέπεια ακόμα και την κατάρρευση του γεφυριού. Το πλάτος  του διαδρόμου διάβασης φτάνει τα 5,65 μ. Ένα ιδιαίτερο  χαρακτηριστικό του γεφυριού είναι ο πρωτότυπος  τρόπος κατασκευής του. Δεν  τον έχουμε συναντήσει αλλού μέχρι σήμερα. Συνήθως, ξέρουμε, ότι το σώμα ανάμεσα στις καμάρες καλύπτεται με τοιχοποιία που φτάνει μέχρι τα τόξα, καθιστώντας τον διάδρομο διάβασης ομαλό για το πέρασμα ανθρώπων, αμαξών και κάρων. Στο συγκεκριμένο γεφύρι ανάμεσα στις καμάρες υπάρχουν τρεις παράλληλοι τοίχοι που ενώνονται με δύο αρμούς πάχους 50 εκατοστών ο καθένας που στο κατάστρωμα καλύπτονται με λιθόπλακες. Με αυτόν τον τρόπο κατασκευής έχουν αποσυμφορήσει τους θολίτες και το γεφύρι μπορούσε να αντέξει μεγαλύτερα φορτία βάρους, όπως τις φορτωμένες εκείνης της εποχής άμαξες». (1)

Β΄Επιστημονική Συνάντηση ΚΕ.ΜΕ.ΠΕ.Γ.

  Φαίνεται ότι επί τουρκοκρατίας το γεφύρι επεκτάθηκε και οι Τούρκοι το απέκλειαν  με αλυσίδα για να ελέγχουν το πέρασμα, όπως μας λέει ο Αθ. Τιλκίδης. «...και πάμε στο στοιχείο έκπληξη του γεφυριού. Κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας του έγινε επέκταση με προσθήκη στη νότια πλευρά μιας διόδου η οποία διευκόλυνε τη ροή του ποταμού. Κυριολεκτικά αποσυμφόρησε την πίεση που ασκούσε στα τέσσερα τόξα ενώ παράλληλα βοήθησε τους Τούρκους στο να ελέγχουν καλύτερα το πέρασμα. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Αγγίτης κατεβάζει πολύ νερό και είναι αδιάβατος ακόμη και τους καλοκαιρινούς μήνες. Η νέα δίοδος που κατασκεύασαν είχε συνολικό μήκος 4 μ., με αποτέλεσμα το πέρασμα του ποταμού να είναι πια αδύνατο. Καταλήγουμε λοιπόν στο συμπέρασμα, πως πάνω στη δίοδο πρέπει να κατασκεύασαν ξύλινο κατάστρωμα που θα στηριζόταν με αλυσίδες. Την ημέρα θα κατέβαινε για όσους ήθελαν να περάσουν στην απέναντι όχθη, ενώ τη νύχτα, αλλά και στις πολεμικές επιχειρήσεις, θα το σήκωναν καθιστώντας αδύνατη τη διέλευση. Σήμερα επάνω στη δίοδο έχουν τοποθετήσει μερικές ράγες από την παρακείμενη σιδηροδρομική γραμμή που παροπλίστηκε, ώστε η διάβαση της γέφυρας να είναι δυνατή». (2) 

Ο παλιός επιβλητικός νερόμυλος στο σπήλαιο του Αγγίτη.

  Το γεφύρι της Άγγιστας είχε γίνει σπουδαίο πέρασμα των κλεφτοαρματολών της Μακεδονίας και του Ολύμπου την προεπαναστατική περίοδο όπως αυτή του κλεφταρματολού της Ελασσώνας  Νικοτσάρα, γιου του καπετάν Πάνου Τσάρα,  που όταν καταδιωκόμενος από τον Αλή της Ηπείρου αναγκάστηκε να υποχωρήσει προς τη Μακεδονία και από εκεί για Σκιάθο και Σκόπελο, που εκείνη την εποχή αυτοδιοικούνταν. Διαβάζουμε μια  περιγραφή για την πορεία του Νικοτσάρα και το πέρασμα της γέφυρας της Άγγιστας: «...στις 23 Ιούλη (1807) οι 550 άντρες του Νικοτσάρα μπήκανε σε καΐκια κ’ έβαλαν πανιά για την Κατερίνα του Ολύμπου. Βγήκαν την άλλη μέρα χωρίς να βρουν εμπόδιο. ...πέρασαν τα γεφύρια του Αλιάκμονα, Καραμσάκ και Αξιού και βάδιζαν προς βορά. Απέξω όμως από τη Θεσσαλονίκη ο Τούρκος πασάς έστειλε αποσπάσματα και τον σταμάτησε...έστειλε τον σερδάρη (3) του...και πολιόρκησε τα Χάνια του Κουϊμετσέ όπου έμειναν ο Νικοτσάρας με τους άντρες του. Έγινε μάχη, οι Τούρκοι νικήθηκαν και αφού διαλύθηκαν, ο Νικοτσάρας προχώρησε και κατέλαβε το Κονιαροχώρι (4). Την άλλη μέρα προχώρησαν, πέρασαν το Στρυμόνα και έφτασαν στο Ντεμίρ Χισάρ (5). Εκεί όμως βρήκαν αντίσταση γιατί τους περίμεναν πολλοί Τούρκοι. Μα και αυτή τη φορά κατόρθωσε να τους νικήσει και να τραβήξει για το Νευροκόπι. Απεκεί και πέρα όμως δεν μπόρεσε να προχωρήσει γιατί υπήρχε πολύς τουρκικός στρατός. Αναγκάστηκε να υποχωρήσει στη Τσέρνοβα...γύρω του ήταν 4.000 Τούρκοι που τον είχαν ζώσει. Τρία ημερόνυχτα αγωνίστηκε ν’ ανοίξει δρόμο. Με τα πολλά τα κατάφερε να σπάσει τον μπλόκο και να βαδίσει προς τη Ζίχνα. Μα και εκεί έφτασαν 5.000 Τούρκοι, ωστόσο μπόρεσε και μπήκε στη Ζίχνα...πολέμησε πολλές μέρες και έχασε πολλούς άνδρες. Αναγκάστηκε τότε με όσους του έμειναν να πάει στο Πράβι(6), με σκοπό να βγει στις Ελευθερές για να βρει το ρωσικό στόλο. Πριν όμως φτάσει στο Πράβι οι Τούρκοι φύλαγαν το γεφύρι του Αγγίστα, το αλυσόδεσαν και έστειλαν ισχυρή φρουρά. Μα και πάλι κατόρθωσε να περάσει με τους συντρόφους του και να φτάσει στο Πράβι....η εκστρατεία αυτή είχε σαν αποτέλεσμα να χαθούν 350 άντρες και ο ίδιος να πεθάνει από τις πληγές του στις 20 Σ/βρη». (7)

Οι καταστροφές στην επιφάνεια διάβασης. Φώτο: Αθ. Τιλκίδης.

 Για όλα τα παραπάνω, κάποιο το ονομάζουν και γεφύρι του Νικοτσάρα.

Και η λαϊκή μούσα δεν έμεινε ανεπηρέαστη από τα κατορθώματα του Νικοτσάρα και το πέρασμα του γεφυριού της Άγγιστας και για το λόγο αυτό διαβάζουμε ότι «Άλλο πάλι τραγούδι υμνούσε το κατόρθωμα του Νικοτσάρα να περάσει τον ποταμό Αγγίστα που τον φύλαγαν πολλοί Τούρκοι και είχαν κλείσει το γεφύρι με αλυσίδες:

Ένα πουλάκι ξέβγαινε ‘πο μέσα απ’ τη Βέρροια

ράχη σε ράχη περπατεί λημέρι σε λημέρι

κι’ κλέφτες το ερώταγαν κι’ οι κλέφτες το ρωτάνε

-Πουλάκι μ’ πόθεν έρχεσαι και πόθεν κατεβαίνεις?

-Από τη Βέρροια έρχομαι στ’ Άγραφα κατεβαίνω,

πάω να βρω το Νικολό να σμίξω το Σταμάτη,

να πω τα χαιρετίσματα από το Νικοτσάρα,

τρεις μέρες κάνει πόλεμο, τρις μέρες και τρεις νύχτες

πέρα στο Ξερολείβαδο (8) στους πάγους και στα χιόνια.

Ακούστε παλικάρια μου φωνάζει ο Νικοτσάρας,

βάλτε τσελίκι  (9) στην καρδιά και σίδερα στα πόδια

γιουρούσι για να κάνουμε να φτάσουμε στο Πράβι,

τον άλυσσον να κόψουμε και πέρα να ριχτούμε,

ζερβά (10) μεριά τον ποταμό να πάρουμε παιδιά μου

να βρούμε τα Λαζόπουλα (11), τον καπετάν Λαμπράκη.

Το δρόμο επήραν σύνταχα κι’ εφτάσαν στο γεφύρι

και με το δαμασκί σπαθί ο Νικοτσάρας κόφτει

τον άλυσσον του γιοφυριού και ρίχνεται στους Τούρκους

φεύγουν οι άπιστ’ σαν τραγιά πίσω το Πράβι αφίνουν». (12)

Το μεγάλο τόξο. Φώτο: Αθ. Τιλκίδης.

 Καταγράφουμε και μια άλλη παραλλαγή του γεφυριού:

«Ο Νικοτσάρας πολεμά με τρία βιλαέτια, τη Ζίχνα και το Χάντακα, το έρημο το Πράβι

Τρεις μέρες κάμει πόλεμο, τρεις μέρες και τρεις νύχτες.

Χιόν' έτρωγαν, χιόν' έπιναν, και τη φωτιά βαστούσαν.

Τα παλικάρια φώναξε στις τέσσερις ο Νίκος

-Ακούστε, παλικάρια μου, ολίγα και αντρειωμένα,

σίδερο βάλτε στην καρδία και χάλκωμα στα στήθη.

Αύριο πόλεμο κακόν έχομεν με τους Τούρκους.

Αύριο να πατήσουμε, να πάρουμε το Πράβι.

Το δρόμο πήραν σύνταχα κι έφθασαν στο γιοφύρι.

Ο Νίκος με το δαμασκί τον άλυσο του κόφτει.

Φεύγουν οι Τούρκοι σαν τραγιά, πίσω το Πράβι αφήνουν».

  Όπως μας λέει επιπλέον ο Αθ. Τιλκίδης «...για το σπάσιμο των αλυσίδων όμως κάνει μνεία και ο Κασομούλης, γράφοντας πως η θραύσις της αλύσεως του Αγγίτου εγένετο για πελέκεως, ενώ ο Πέτρος Πέννας πληροφορεί ότι η γέφυρα αυτή ήτο πλάτους χιλίων βημάτων, είχε δε εις τας δύο άκρας αυτής πυλώνας αλυσοδέτους, φυλασσομένας υπό πολυαρίθμου στρατού. Το ανασυρόμενο αυτό γεφύρι μας θυμίζει τις πύλες των μεσαιωνικών κάστρων που ήταν συγχρόνως και γέφυρες κάτω από τις οποίες –και γύρω από τα κάστρα- υπήρχε τάφρος με νερό που ενίσχυε την άμυνα σε διάφορες επιθέσεις. Ίσως την ιδές να την εμπνεύστηκαν από τια πύλες των μεσαιωνικών κάστρων. Μία τέτοια πύλη-γέφυρα συναντάμε στο κάστρο της μεσαιωνικής πόλης του τάγματος των Ιωαννιτών στην Ρόδο με την ονομασία πύλη του Αμπουάζ». (13)

Το σκεπασμένο γεφύρι στον Αγγίτη. Φώτο του 1930. (14)

   Επί του ποταμού Αγγίτη, κοντά στο χωριό Αγγίστα επίσης, υπήρχε άλλο μικρότερο πέτρινο γεφύρι, μονότοξο που τώρα είναι σκεπασμένο.

 

Σημειώσεις-βιβλιογραφία

1.       1. Αθανάσιος Τιλκίδης. Το πέτρινο γεφύρι του σιδηροδρομικού σταθμού της  Αγγίστας στο ποτάμι του Αγγίτη. Β΄Επιστημονική Συνάντηση ΚΕ.ΜΕ.ΠΕ.Γ. (Κέντρο Μελέτης Πέτρινων Γεφυριών). Περί Πετρογέφυρων-Γεφυριών Ιστορίες. Σελ. 372-374.

2.    2. Ομοίως, σελ. 374-375.

3.      3.  Χριστιανός οπλοφόρος  επί τουρκοκρατίας  που φρουρούσε τα περάσματα.

4.      4. Η περιοχή των Σερβίων Κοζάνης.

5.    5. Σιδηρόκαστρο.

6.       6. Ελευθερούπολη Καβάλας.

7.       7. Γ. Κορδάτου, Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας, Νεώτερη Α’. Εκδόσεις 20^ος αιώνας. Σελ. 477-478

8.       8. Ορεινό χωριό της Ημαθίας.

9.      9. .Καθετί σκληρό σαν ατσάλι.

10  10. Αριστερή μεριά.

11  11.   Γόνοι ξακουστών κλεφταρματολών του Ολύμπου και των Πιερίων. Τόπος καταγωγής τους η Πάνω Μηλιά Πιερίας, συνεργάτες του Νικοτσάρα.

12 12.  Γ. Κορδάτου, Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας, Νεώτερη Α’. Εκδόσεις 20^ος αιώνας . Σελ. 479.

13 13.  Αθανάσιος Τιλκίδης. Το πέτρινο γεφύρι του σιδηροδρομικού σταθμού της  Αγγίστας στο ποτάμι του Αγγίτη. Β΄Επιστημονική Συνάντηση ΚΕ.ΜΕ.ΠΕ.Γ. (Κέντρο Μελέτης Πέτρινων Γεφυριών). Περί Πετρογέφυρων-Γεφυριών Ιστορίες. Σελ. 376.

14 14.  Η φωτογραφία του μικρού πέτρινου γεφυριού είναι του 1930 και μου στάλθηκε από τον Χριστόφορο Μελίδη. Τον ευχαριστώ.

 

 

Το Διβριώτικο ποτάμι, τα γεφύρια και οι παροιμίες.

 “Μη πας στην Άρλα δάσκαλος και στο Σκιαδά αστυνόμος, στου Κούμανι δασοφύλακας στη Δίβρη ταχυδρόμος!!!”

   Το Διβριώτικο ποτάμι ή Διβριώτικο ρέμα ή ρέμα Κλομποκής  δημιουργείται από τα ρέματα των συνοικιών της Δίβρης, που μετά από λίγα χιλιόμετρα χύνεται στον Ερύμανθο.

   Μέχρι και πριν λίγα χρόνια λειτουργούσαν δύο νερόμυλοι (του Μίμη Κουτσόπουλου και του Ηλία Βέρροιου), στους οποίους οι ντόπιοι “άλεθαν τα γεννήματά τους”. Παλιότερα υπήρχαν 8 μύλοι. Σήμερα παραμένει όρθιος αλλά ανενεργός ο ένας από τους ιστορικούς νερόμυλους, του Κουτσόπουλου και ένας μεταγενέστερος.

Δίβρη.

  Ο “Καλογερικός”, τον οποίο λειτουργούσαν οι μοναχοί του Κάτω Μοναστηριού και ως ταμπακόμυλο όπως και εκείνοι του “Πετραλιά”, του “Καζάζη” και του “Κοσμόπουλου” είναι πλέον ερείπια. 

Κατά τη διάρκεια του '21, οι νερόμυλοι μετατράπηκαν από τους ιδιοκτήτες τους σε μπαρουτόμυλους για τις ανάγκες του αγώνα.

   Την πρώτη ύλη από νίτρο έφερνε κρυμμένη μέσα σε άλλα εμπορεύματα στο Κατάκωλο και από εκεί στην Δίβρη ο Άγγελος Πετραλιάς, μεγαλέμπορος της εποχής, στου οποίου την ιδιοκτησία ήσαν πέντε μύλοι.

   Η Δίβρη ήταν το δεύτερο κέντρο προμήθειας μπαρούτης τα χρόνια εκείνα, μετά τη Δημητσάνα.

   Δίπλα στο μύλο “Κουτσόπουλου” βρίσκεται ένα από τα γεφύρια που είχαν φτιάξει οι Διβριώτες για να εξυπηρετούνται σ' όλο το μήκος του Διβριώτικου ποταμού.

   Από το 1800 και μετά τα γεφύρια της “Κλομποκής” (κάποιοι θεωρούν ότι χτίστηκε πολύ πιο πριν, τον 17ο αιώνα), του “Μουρτούκη”  και ο “Βορδολιός” χτίστηκαν με ντόπια πέτρα και ξεχωριστή μαστοριά, λέγεται από Λαγκαδινούς μαστόρους,για τις ανάγκες των ντόπιων και των οδοιπόρων και εξακολουθούν να παραμένουν μέχρι και σήμερα υπέροχα δείγματα παραδοσιακής λαϊκής αρχιτεκτονικής.

   Επιπλέον, μέσα από τις “Παραδόσεις” του μεγάλου μας λαογράφου Νικολάου Πολίτη, είναι γνωστό το “Διαβολογιόφυρο”. Πρόκειται για φυσικό πέρασμα του νερού στο Διβριώτικο ποτάμι, που έχει διαβρώσει το βράχο και έχει δημιουργήσει έτσι ένα φυσικό γεφύρι.

   Όμως ο θρύλος, όπως τον διηγήθηκαν οι Διβριώτες στον Πολίτη πριν το 1900, θέλει το γεφύρι να είναι έργο διαβόλου, που τον κορόϊδεψε ο Διβριώτης μυλωνάς Γιάνναρος.

Το Διβριώτικο ρέμα και τα γεφύρια του. Αρχείο Γεφυριών Πελοποννήσου.

  Η Δίβρη είχε το προνόμιο να έχει ηλεκτρικό ρεύμα πολύ πιο πριν από κάθε άλλο χωριό ή και πόλη της Πελοποννήσου. Αυτό το κατόρθωσε λόγω της εξυπνάδας και της εφευρετικότητας του Διβριώτη Γιώργη Κοσμόπουλου ή Μουσιάρη, που από το 1930 μέχρι το 1950 (οπότε ήλθε το δίκτυο της ΔΕΗ) χρησιμοποίησε το νερόμυλό του σαν υδροηλεκτρικό σταθμό. Η πατέντα με το συρματόσχοινο της “Σταματούρας”, προκειμένου να σταματάει και να ξεκινάει η γεννήτρια, ήταν δικής του έμπνευσης για να μην ανεβοκατεβαίνει το ποτάμι.

  Κατά το διάβα των αιώνων η λαϊκή μούσα ανακάλυψε διάφορες εκφράσεις και παροιμίες αναφερόμενες στην περιοχή. (1)

   Σπουδαιότερες από αυτές είναι:

•                     Μη πας στην Άρλα δάσκαλος και στο Σκιαδά αστυνόμος, στου Κούμανι δασοφύλακας στη Δίβρη ταχυδρόμος.

•                     Οι Δημητσανίτες είναι Εβραίοι και οι Διβραίοι δυο φορές Εβραίοι.

•                     Ο θεός να σε φυλάει από τα τρία δέλτα: Δίβρη, Δούκα, Δημητσάνα.

•                     Μακριά από Ανδρωναίϊκο βρακί, Κουμαναίϊκο ραβδί κι από Διβριώτικο μουλάρι.

•                     Η ενάτη στη Πηνεία  και οι αντάρτες στη Λαμπεία.

•                     Κούμανι κι Ανδρώνι ο θεός να σε γλυτώνει. Κι αν περάσεις απ' τη Δίβρη θα σε φάει το μαύρο φίδι.

•                     Χιονίζει στον Ωλωνό, καρτέρα λύκους στο χωριό.

•                     Του Ωλωνού το χιόνι τον αντάρτη δεν γλυτώνει. (2)

Σημειώσεις-βιβλιογραφία.

1. Κάποια στοιχεία παροιμιών πάρθηκαν από το διαδίκτυο και κάποια άλλα προέρχονται από μαρτυρίες φίλων.

2. Περισσότερα για το ρέμα Κλομποκής, τα γεφύρια, τους νερόμυλους, κλπ. στον σύνδεσμο http://agpelop.blogspot.com/