Καλωσόρισμα ΑΓΠ

....της Πέτρας και του Νερού

Πέτρα και νερό!
Δύο υλικά, που συναντά κανείς σε αφθονία στην Ελληνική γη.
Πέτρα και νερό!
Δύο στοιχεία, που καθημερινά συναντάμε στη ζωή μας.
Πέτρα και νερό!
Με τη δική του μεταφορική σημασία το καθένα.
Πέτρα και νερό!
Σταυραδέρφια της Μάνας φύσης.

διαδρομές.... 
Η  πέτρα που φανερώνει τις δυσκολίες που περνάμε, μαρτυρά το χρόνο και τις αναμνήσεις, την ανάγκη, την ιστορία.
Το νερό που οδηγεί στη λύτρωση, που δείχνει δρόμους και χαράζει πορεία.
Το ένα συμπληρώνει το άλλο.
Το ένα αποζητά τη βοήθεια του άλλου.
Το ένα σφιχταγκαλιάζει το άλλο.

της φύσης τα καμώματα....
Πολλές φορές "κονταροχτυπιούνται" μεταξύ τους. Μα πάντα νικητής βγαίνει το νερό!
Έτσι, το νερό τρέχει και σμιλεύει την πέτρα φτιάχνοντας κάποτε-κάποτε απαράμιλλα έργα τέχνης.
Στο πέρασμά του από την πέτρα, "γεννά" σπήλαια, φαράγγια, καταβόθρες, βάραθρα, γεφύρια, περίτεχνα σχέδια.

δημιουργήματα....
Κάποιες φορές, είναι ο άνθρωπος, που χρησιμοποίησε την πέτρα για να δαμάσει το νερό.
Και το κατόρθωσε.
Έστησε πέτρινα γεφύρια, ακονίζοντας με τη σειρά του την πέτρα, για να διαβεί το ορμητικό ρέμα.
Γεφύρια, που ακουμπάνε πάνω σε πολλά πόδια.
Δύο, τρία, τέσσερα ή και περισσότερα, για να δρασκελίσει το νερό ενώνοντας τους τόπους.
Και τους ανθρώπους. Και τον κόσμο.
Έτσι, ο άνθρωπος εκμεταλλεύτηκε όλες τις δυνατότητες, που η φύση παρέχει απλόχερα.
Απλόχερα και εμείς εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας σ' αυτούς τους δουλευτάδες, που φτιάξανε γεφύρια με αντοχή και ομορφιά. Σμίξανε χωριά και τάφεραν σε επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο.

μνήμες....αναφορές....βιώματα.... 
 Στη διαδρομή του χρόνου, μέσα από απάνθρωπες και βέβηλες συμπεριφορές αλλά και φυσικές καταστροφές, έφτασαν στις μέρες μας όπως έφτασαν!
 Τα θαυμαστά αυτά έργα της λαϊκής μας γεφυροποιίας πρέπει να παραδοθούν αλώβητα και με σεβασμό, στη μνήμη και τον θαυμασμό των επόμενων γενιών.

Καλώς ήλθατε στους δρόμους του νερού και της πέτρας
Καλώς ήλθατε στον θαυμαστό κόσμο των πετρογέφυρων
Καλώς ήλθατε στο Αρχείο Γεφυριών Πελοποννήσου.

Θοδωρής Χαμάκος / Αρχείο Γεφυριών Πελοποννήσου (Α.Γ.Π.)
Αγίου Δημητρίου 29
18547 Νέο Φάληρο                                         
Πειραιάς
Τηλ.        210 4829520                                    
Κιν.        693 7433866                                      
Email: thodorischamakos@gmail.com
            hamakos@united-world-wrestling.org
Youtube: www.youtube.com/agpelop       
Blog:  www.agpelop.blogspot.gr                                   
Facebook: www.facebook.com/thodorischamakos                                  

Περαταριά Γαστούνης

 “...ο ποταμός αυτός, αποκαλούμενος από τους σύγχρονους ποτάμι του Γαστουνιού ή Ηλειακός, δηλαδή ποτάμι της Ήλιδας, είναι διαβατός από την κοίτη του, καθόσον το πέρασμα με το οποίο έξι μήνες το χρόνο διαπλέει κανείς την απόσταση ως την αντίπερα όχθη, είχε σταματήσει να λειτουργεί λίγο καιρό πριν προσεγγίσουμε εμείς τις όχθες του.”

Αυτό το πρωτόγονο μέσο γεφύρωσης βρισκόταν στο Πηνειό και τις εκβολές του, κοντά στην Γαστούνη του δήμου Ανδραβίδας-Κυλήνης.

Ο Πουκεβίλ αναφέρει ότι μόνο έξι μήνες το χρόνο η περαταριά διεκπεραίωνε τον κόσμο, ενώ ο Φλομπέρ (Gustave Flaubert 1821-1880, λογοτέχνης) αναφέρει ότι “το πορθμείο σκαμπανέβαζε “κάτω από τις οπλές των αλόγων”, που έτρεμαν τρομαγμένα. (1)

Συγκεκριμένα ο Πουκεβίλ αναφέρει ότι “...ο ποταμός αυτός, αποκαλούμενος από τους σύγχρονους ποτάμι του Γαστουνιού ή Ηλειακός, δηλαδή ποτάμι της Ήλιδας, είναι διαβατός από την κοίτη του, καθόσον το πέρασμα με το οποίο έξι μήνες το χρόνο διαπλέει κανείς την απόσταση ως την αντίπερα όχθη, είχε σταματήσει να λειτουργεί λίγο καιρό πριν προσεγγίσουμε εμείς τις όχθες του.” (2)

Κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας (1687-1715) “Ο Γενικός Προνοητής της Πελοποννήσου Francesco Grimani αποφασίζει να φτιάξει ένα πέρασμα για να διευκολύνει τη διέλευση του ομώνυμου ποταμού που ανέβαινε επικίνδυνα το χειμώνα. Το πορθμείο θα εκμισθωνόταν κατ' έτος, όπως αντίστοιχα συνέβαινε και με το πέρασμα του Αλφειού. Όπως προκύπτει από την αλληλογραφία του F. Grimani η συμφωνία για την κατασκευή του περάσματος είχε συναφθεί πρίν από τις 5 Δεκεμβρίου 1699 (ν. ημ.). Το έργο είχε αναλάβει ο μαστρο-Γιάννης Χωνιάτης (Χαϊνιάτης), ο οποίος είχε φτιάξει και το πέρασμα στον Αλφειό”. (3)

Όσον αφορά τον Πηνειό “Οι αρχαίοι συγγραφείς δεν μας λένε για τον Πηνειό καμμιά λατρεία. Μας διασώζουν όμως διάφορες ονομασίες του, που κατά καιρούς από διάφορους οικιστές του επήρε. Στην προελληνική εποχή λεγόταν Μίνυος, στην Μυκηναϊκή Σελλήεις, την ιστορική Πηνειός, την Βυζαντινή και Φραγκική Ηλειακός και τις τελευταίες εκατονταετηρίδες Γαστουναίϊκο ποτάμι (1600 και μετά). Τούτη η πολυωνυμία του Ποταμού μας ανά τις χιλιετηρίδες, δηλώνει και τις ιστορικές περιπέτειες του τόπου και την ζωτική σημασία που είχε για τον τόπο. Επόμενο ήταν λοιπόν να θεοποιήθηκε και τούτο, μα οι αρχαίοι Ηλείοι, απορροφημένοι και αφοσιωμένοι στην μεγάλη λατρεία της Ιεράς Άλτεως, το Δωδεκάθεο επεσκίασε κάθε ντόπια θεότητά της”. (4)

Βάρκα για πέρασμα του Αλφειού το 1903. Fred. Boissonnas.

Και επί πλέον

“Οι πιότεροι όμως αιώνες των τόσων χιλιετηρίδων της εγκατοίκησης της Ηλείας, πέρασαν με τον βραχνά του εκχυλισμένου Πηνειού. Τούτη η μάστιγα της πλημμύρας του είχε και ένα άλλο επακόλουθο, τρισχειρότερο από τις υλικές καταστροφές. Δημιουργούσε έλη και τα λιμνάζοντα νερά τους, ήταν μια μόνιμη νοσογόνος εστία της ελονοσίας, που ενδημούσε και αφάνιζε το καλοκαίρι, με τις επάρατες “θέρμες”, κάθε ικμάδα ζωτικότητας των κατοίκων. “Τους ρούφαγε το αίμα” όπως πραγματικά έλεγε ο λαός και την προσωποποιούσε σε στοιχειά, αράπηδες, ζούδια, βρυκόλακες και λάμιες. Τούτα όλα τα φοβερά τέρατα της λαϊκής φαντασίας, ήσαν και είναι κατάλοιπα της παγανιστικής λατρείας. Είναι δαιμονικά, είναι χθόνιες θεότητες των αρχαίων, είναι οι Νύμφες και οι Τρίτωνες, οι Ναϊάδες, οι Νηρηίδες και οι Δρυάδες (τα σημερινά ανεραϊδικά). Ένα τέτοιο, κατάλοιπο κι' αυτό ασφαλώς της αρχαίας θεοποίησης του Πηνειού, είναι και το Ζούδιο της Παληόπολης (Αρχαία Ήλις), που δεν προσωποποιεί στο βάθος, παρά τον αιμοπότη Μινώταυρο του ηλειώτικου Κάμπου, που τα λιμνάζοντα από τις πλημμύρες νερά του σε λούμπες, σε βαρκά και βάλτους, σε νεροσυρμές και ρέματα, γίνονται κουνουπιών εκκολαπτήριο, σκόρπιζαν τις θέρμες στα πέρατα του Κάμπου και έλυωναν στα πόδια κόσμο και κοσμάκη και πρόωρα τον έστελναν στον άλλο Κόσμο, με του χτικιού το ανελέητο χαροκοπικό δρεπάνι. Και δεν ήταν μόνο τα κουνούπια που απομυζούσαν το αίμα και τη ζωτικότητα των Ηλείων αλλά και οι βδέλλες, τα σκαθάρια και τα μπουμπουγέρια, οι κάμπιες και οι ακρίδες που με την αδηφαγία τους αφάνιζαν την ικμάδα κάθε βλάστησις και φυτείας. Έτσι το Ζούδιο της Παληόπολης, ξεκινώντας από τα χαλάσματά της τις νύχτες, αλώνιζε τον Κάμπο ρουφόντας το αίμα του, όπως και ο Πηνειός ξεμπουκάρει από την Παληόπολη και με τις φερσές του ξεχύνεται στον Κάμπο τον πνίγει ή τον κάνει, τρισχειρότερα, βάλτο με κουνούπια. Να λοιπόν και μια άλλη επιβεβαίωση της θεοποίησης της πανάρχαιας του Πηνειού: Το Ζούδιο της Παληόπολης. Οι περί την Παληόπολη σήμερα το φαντάζονται σαν ένα τέρας υπερφυσικό που την ημέρα λουφάζει βαθειά μες τα ρημάδια της, τις δε νύχτες ξεχύνεται στα χωριά και ρουφάει το αίμα των ανθρώπων, γι' αυτό και η φράση “θα σε φάη το Ζούδιο της Παληόπολης” είναι εκφοβιστική για όσους σκέφτονται, τα καλοκαίρια ιδίως, να κοιμηθούν στο ύπαιθρο (προειδοποίηση για την αφαίμαξή τους από τα κουνούπια και την προσβολή τους από ελονοσία). Επίσης “Ζούδιο της Παληόπολης” λένε και κάθε δύσμορφο άνθρωπο και κυρίως γυναίκα, που κι' αυτό ταυτίζει το Ζούδιο της Παληόπολης με τη φοβερή Λάμια των ελών. Ζούδιο λοιπόν της Παληόπολης είναι ποτάμια αρχαία θεότητα, ο Πηνειός.” (5)

Σημειώσεις-βιβλιογραφία

1. Φιλολογικές διαδρομές στην Ελλάδα. Εκδόσεις Πατάκη 1998
2. Πουκεβίλ. Ταξίδια στην Ελλάδα. Πελοπόννησος. Σελ. 182. Εκδόσεις ΣΥΛΛΟΓΗ Αφοί ΤΟΛΙΔΗ Αθήνα 1995
3. Βασίλειος Σιακωτός. “΄Έργα γεφυροποιίας, υδραγωγεία, οικοδομικά συνεργεία και συντεχνίες οικοδόμων στη Βενετοκρατούμενη Πελοπόννησο (1687-1715). Η επισκευή της Γέφυρας της Μονεμβασιάς στα 1700”. “Περί Πετρογέφυρων-μαστόροι και γεφύρια”. Γ' Επιστημονική Συνάντηση ΚΕΜΕΠΕΓ. Αθήνα 2009,
   σελ. 24
4. Ηλειακά Τριμηνιαίο περιοδικό λαογραφικής-ιστορικής και γλωσσικής σπουδής της Ηλείας. Εκδότης -διευθυντής Ντίνος Δ. Ψυχογιός Τεύχος ΙΘ΄ 1960 Λεχαινά σελ. 559.
5. . Ομοίως, σελ. 561,562.

Υδατογέφυρο Μονής Λουκούς. Κάτω Δολιανά - Άστρος Κυνουρίας.

Πιστεύεται ότι είναι ρωμαϊκή κατασκευή, όπως και όλο το υδραγωγείο που μετέφερε νερό  για την εξυπηρέτηση των αναγκών της περιοχής.

Eίναι κατασκευασμένο στο ρέμα Καλογριάς, που 500 μέτρα πιο κάτω χύνεται στον ποταμό Τάνο  και αυτός με τη σειρά του σμίγει με τον Αργολικό κόλπο.

Το υδατογέφυρο από κατάντη. (Φωτο: Αρχείο Γεφυριών Πελοποννήσου)

 Στην ουσία δεν είναι χτισμένο πετρογέφυρο αλλά τα δυο τόξα του λαξεύτηκαν πάνω στον συμπαγή βράχο με τέτοιο τρόπο ώστε να δίνει την αίσθηση γεφυριού.

Βρίσκεται κοντά στην βυζαντινή μονή Λουκούς, στην περιοχή των Κάτω Δολιανών, δίπλα και αριστερά του καινούργιου εθνικού δρόμου Άστρους-Τρίπολης. 

Οι υδροσωλήνες. (Φωτο: ΑΓΠ)

 

Για τη Μονή Λουκούς γνωρίζουμε ότι  ...η αντιβασιλεία πήρε διάφορα μέτρα και "για την αναμόρφωσιν και ανασύνταξιν της εκκλησίας"...Υπήρχαν 500 μοναστήρια στο Μοριά, Στερεά και νησιά...Σύμφωνα με τις στατιστικές πληροφορίες ο αριθμός των καλογέρων έφτανε τις 8.000. Γι' αυτό από τον καιρό της επανάστασης, είχε παρθεί η απόφαση να καταργηθούν τα μοναστήρια. Στις 2 Αυγούστου 1829 0 Καποδίστριας δημοσίευσε το ψήφισμα "περί αγαθής διαθέσεως των εισοδημάτων των μονών υπέρ των εκκλησιών και σχολείων". Όμως οι καλόγεροι δεν συγκινήθηκαν και δεν έδωσαν ούτε μια δεκάρα. Η αντιβασιλεία λοιπόν καλά έκανε και έβαλε χέρι στα μοναστήρια. Από τα 500 διέλυσε τα 412 και τα εισοδήματά τους τα διάθεσε για το σκοπό που θέσπιζε το ψήφισμα της 2 Αυγούστου 1829. Στις 25 Φλεβάρη 1834 διέλυσε και τα μοναστήρια των γυναικών και άφησε μόνο 3, που ήταν κάπως καλύτερα οργανωμένα και είχαν κάποιο προορισμό. Αυτά ήταν: Της Μεταμόρφωσης στην Κυνουρία που λεγόταν τ η ς Λ ο υ κ ο ύ ς, της Καισαριανής στον Υμηττό και του Αγίου Γεωργίου στην Σαντορίνη. (1)

Τα σκαλιστά τόξα. (Φωτο: ΑΓΠ)

Οι διαστάσεις του είναι:

Άνοιγμα μεγάλης καμάρας: 4,50 μ

Άνοιγμα μικρής καμάρας: 3,70 μ

Ύψος μεγάλης καμάρας: 8,70 μ

Ύψος μικρής καμάρας: 7,50 μ

Πλάτος: 1,70 μ

Μήκος: 41 μ

Πρόκειται για μια εντυπωσιακή, πανέμορφη και πρωτόγνωρη κατασκευή, που άλλη δεν συναντιέται στον Ελλαδικό χώρο.

Πάνω της υπάρχουν ακόμα οι μεταλικές σωλήνες που είχαν τοποθετηθεί  μεταγενέστερα για τη μεταφορά του νερού.

Λίγο πιο κάτω από από το υδατογέφυρο υπήρχε η βίλα του Ηρώδη του Αττικού. 
Η περιοχή ονομάζεται από τους ντόπιους “Εύα Δολιανών”.

Σημειώσεις:

(1). Γ. Κορδάτου, Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας.Νεώτερη Γ΄ 11 1834-1862 Εκδόσεις 20ος αιώνας. Σελ. 53-54.

Δείτε το παρακάτω video για το υδατογέφυρο:

Γεφύρι του Κόπανου στον Ευρώτα. Προσπάθειες αναδειξής του.

Η ανάδειξη ενός σπουδαίου πολιτιστικού μνημείου. 

…και οι προσπάθειες ενός δραστήριου πολιτιστικού συλλόγου.

 "Μέσω του γεφυριού του Κόπανου αλλά και αυτών της Καρύταινας, του Ελληνιστικού γεφυριού στο Ξηροκάμπι και της Μαυροζούμαινας εκφράστηκαν με λαμπρά λόγια γι’ αυτά, για την Ελλάδα και την Πελοπόννησο αλλά και τους κατασκευαστές τους σπουδαίοι επιστήμονες, περιηγητές, ζωγράφοι και ερευνητές καταγράφοντάς τα μέσα σε βιβλία, λιθογραφίες, χαρακτηκά, γκραβούρες και κείμενα".

Το σπουδαίο αυτό γεφύρι χτίστηκε το 1749 (κατ’ άλλους το 1730) από τον πρωτομάστορα Ιωάννη Κόπανο (για πολλούς δεν είναι ιστορικό πρόσωπο αλλά τοπωνυμία ή προέρχεται από κάτι άλλο) και γκρεμίστηκε το 1902 από ένα δυνατό κατέβασμα του Ευρώτα. Σήμερα υπάρχουν τα δύο βάθρα του στις όχθες του Ευρώτα, που μαρτυρούν την τότε χρησιμότητα και την σπουδαία ιστορία του.

Η μοναδική φωτογραφία του γεφυριού.  Ernst Reisinger. Leipzig: Insel-Verlag, 1923

 Είναι από τα σπουδαιότερα γεφύρια του Μοριά, από τα πλέον αναγνωρίσιμα, μαζί με αυτά του Αλφειού στην Καρύταινα, της Βαλύρας (Μαυροζούμαινας) στη Μεσσηνία και της Ρασίνας (Ελληνιστικό γεφύρι) στη Λακωνία, που σχολιάστηκαν και σχεδιάστηκαν περισσότερα απ’ όλα τ’ άλλα γεφύρια από ιστορικούς, περιηγητές και φωτογράφους και το οποίο πρόσφατα με τις ενέργειες ενός δραστήριου τοπικού συλλόγου, που επιβεβαιώνει απόλυτα τον τίτλο του, του Πολιτιστικού Συλλόγου Καραβά στα όρια του οποίου βρίσκεται, δόθηκε από τη λησμονιά και την αφάνεια στη μνήμη, τη μελέτη και την προοπτική ανάδειξής του.

Βιβλίο πρακτικών.

 

Είχε ανηφορική και καλντεριμωτή επιφάνεια διάβασης, στηθαία, ένα κεντρικό μεγάλο τόξο και δύο πλευρικά ημικυκλικά ανακουφιστικά ανοίγματα, που δεν άνοιγαν ως την κοίτη, καθώς επίσης και δύο μικρά ανοίγματα ψηλότερα εκατέρωθεν της κεντρικής καμάρας (όπως φαίνεται από τη μοναδική φωτογραφία, πριν γκρεμιστεί), εντυπωσιακό, με μεγάλο άνοιγμα καμάρας και ύψος γύρω στα 20 μέτρα πάνω από την κοίτη του ποταμού, που πατούσε τις δύο όχθες του Ευρώτα, ενώνοντας το Μυστρά και την Σπάρτη με την Τρίπολη, την Τεγέα και τα άλλα σημεία της βορειανατολικής Πελοποννήσου.

Καθαρισμός του.

Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Καραβά τα τελευταία χρόνια με τις δράσεις και τις ενέργειές του προσπαθεί να ευαισθητοποιήσει όλους τους αρμόδιους τοπικούς, περιφερειακούς και θεσμικούς φορείς με στόχο, όπως λέει, «την ανάδειξη, διάσωση και προστασία του μνημείου και της ιστορίας του».

Οι δράσεις αυτές άρχισαν το 2015 με τον καθαρισμό σε πρώτη φάση του μνημείου από τα μέλη του συλλόγου και εντάθηκαν με την διοργάνωση επιστημονικής ημερίδας τον Νοέμβριο (7/11) στo Πνευματικό Κέντρο Σπάρτης με θέμα «Το γεφύρι του Κόπανου: Αναδεικνύοντας το σπουδαιότερο μνημείο του Ευρώτα».

Ημερολόγιο 2018

Στην ημερίδα προσκλήθηκε και έλαβε μέρος και το Αρχείο Γεφυριών Πελοποννήσου (ΑΓΠ) με την 
 εισήγηση «Πετρογέφυρα: Η περίπτωση της 
 Πελοποννήσου και φορείς μελέτης τους».

Τα πρακτικά της ημερίδας, σε μια καλαίσθητη έκδοση, παρουσιάστηκαν το Οκτώβριο (30/10) στο Σαϊνοπούλειο Πολιτιστικό Κέντρο και τον Νοέμβριο (20/11) στον ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδου στον Πειραιά, με σπουδαία επιτυχία.

Από τότε δεν έχουν σταματήσει οι ενέργειες του Πολιτιστικού Συλλόγου Καραβά και του δραστήριου προέδρου του Νίκου Ι. Καρμοίρη προς όλους τους φορείς για «τη διάσωση, ανάδειξη, προστασία, ιστορικοπολιτιστική και τουριστική προβολή του», όπως λέει.

Επίσης ο Σύλλογος κυκλοφόρησε σε 50 συλλεκτικά κομμάτια το νέο καλαίσθητο ημερολόγιο για το 2018 με αναφορά στο γεφύρι, χρήσιμες πληροφορίες, φωτογραφίες, χαρακτικά, γκραβούρες κλπ.

Μετά το γκρέμισμα. (Φωτο: Fr. Boissonnas)

Ενώνουμε και εμείς, για άλλη μια φορά, τη φωνή μας μ’ αυτή του Πολιτιστικού Συλλόγου Καραβά και όλων των ντόπιων για την ανάδειξη, προβολή, διάσωση και προστασία του γεφυριού του Κόπανου και της σπουδαίας ιστορίας και θέσης του στα πολιτιστικά δρώμενα της Πελοποννήσου και της περιοχής ειδικότερα.

Το γεφύρι του Κόπανου στον Ευρώτα είναι από τα πλέον αναγνωρίσιμα της Πελοποννήσου, εκφράζει γνήσια και βαθειά την Ελληνική πολιτιστική παράδοση της λαϊκής αρχιτεκτονικής της γεφυροποιίας του τόπου μας, δένει την εποχή εκείνη με τις μεταγενέστερες και μεταφέρει στις νεότερες γενιές την ικανότητα, τη φαντασία και τον αγώνα των παλαιότερων να δαμάσουν τη φύση καταβάλλοντας και ξεπερνώντας κάθε είδους εμπόδια.

"Το γεφύρι". Η εφημερίδα του συλλόγου. Από την παρουσίαση των πρακτικών της ημερίδας.

Μέσω του γεφυριού του Κόπανου αλλά και αυτών της Καρύταινας, του Ελληνιστικού γεφυριού στο Ξηροκάμπι και της Μαυροζούμαινας εκφράστηκαν με λαμπρά λόγια γι’ αυτά, για την Ελλάδα 

Από την ημερίδα στη Σπάρτη.

και την Πελοπόννησο αλλά και τους κατασκευαστές τους σπουδαίοι επιστήμονες, περιηγητές, ζωγράφοι και ερευνητές καταγράφοντάς τα μέσα σε βιβλία, λιθογραφίες, χαρακτηκά, γκραβούρες και κείμενα.

Δείτε την εισήγηση-παρουσίαση του Αρχείου Γεφυριών Πελοποννήσου (ΑΓΠ) στη Σπάρτη, κατά τη διάρκεια της ημερίδας (7/11/2016) με τίτλο «Πετρογέφυρα: Η περίπτωση της Πελοποννήσου και φορείς μελέτης τους».

Μουλβία γέφυρα στη Ρώμη – Ponte milvio.Roma

Η ιστορική γέφυρα στη Ρώμη.

Σπουδαία και ιστορική γέφυρα στη Ρώμη, με στηθαία, προβόλους, επίπεδη επιφάνεια διάβασης στρωμένη με γκρίζες πλάκες, ενώ στην βόρεια είσοδο υπάρχει νεοκλασικός πύργος.

Αποτελείται από έξι μεγάλα ημικυκλικά τόξα, με τις δύο ακριανές να είναι οι μικρότερες  και τρία ανακουφιστικά ημικυκλικά παράθυρα μεταξύ των τεσσάρων κεντρικών τόξων.

Το πλάτος της είναι οχτώ μέτρα και το μήκος εκατό τριάντα έξι.

Μουλβία γέφυρα και νεοκλασικός πύργος. (Φωτο: Αρχείο Γεφυριών Πελοποννήσου. ΑΓΠ)

Αποτελεί σημείο αναφοράς της ιταλικής πρωτεύουσας και ένα από τα πλέον επισκέψιμα μέρη της.

Ο φίλος Ιταλός από τη Ρώμη Luccio Kaneva, μας λέει τα παρακάτω για την σπουδαία αυτή γέφυρα:

«Βρίσκεται στη Ρώμη και για πρώτη φορά χτίστηκε το 207 πχ κατά τη διάρκεια του Β’ Καρχηδονιακού πολέμου.

Σε δημοσίευση του 1820.

Ανακατασκευάστηκε το 110-109 πχ από τον κήνσορα Marco Emilio Scauro  και τετρακόσια  χρόνια αργότερα, το 312 εδώ έλαβε χώρα η γνωστή μάχη της Μουλβίας γέφυρας ή μάχη της Saxa Rubra μεταξύ του Κωνσταντίνου Ι' και του Μαξέντιου, όπου σύμφωνα με το μύθο, ο Κωνσταντίνος είδε ένα όραμα του Σταυρού και την επιγραφή εν τούτω νίκα (hoc Signo vinces), το οποίο τον ενθάρρυνε στη μάχη.

Υπέστη σοβαρότατες ζημιές κατά τον μεσαίωνα και το 1429 ανακατασκευάστηκε από τον πάπα Μαρτίνο V, με την ανάθεση του έργου στον Francesco Gennazzano.

Με τραμ τη δεκαετία του 1930

Το 1458 αφαιρέθηκαν τα ξύλινα μέρη και κατεδαφίστηκε η μεσαιωνική οχύρωση ενώ το 1805, σύμφωνα με τον πάπα Πίο VII, έγιναν άλλες εργασίες αποκατάστασης από τον Giuseppe Valadier, με την ανακατασκευή των ακριανών τόξων, που ήταν ξύλινα και κινητά και την οικοδόμηση της βόρειας εισόδου του νεοκλασικού πύργου.

Ανατινάχτηκε το 1849 από τον Garibaldi για να εμποδίσει την προέλαση των γαλλικών στρατευμάτων και ανακατασκευάστηκε από τον πάπα Πίο IX το 1850, για άλλη μια φορά. Με την ευκαιρία αυτή προστέθηκε ένα άγαλμα του γλύπτη Domenico Pigiani, ενώ υπήρχε ήδη αυτό του Giovani Nepomuceno.

Ο νεοκλασικός πύργος

Το 1951 τελείωσε η διπλανή γέφυρα Flaminio, που μείωσε τη λειτουργία της και από το 1978 είναι κλειστή για τα οχήματα.

Αυτή είναι η Μουλβία γέφυρα στη Ρώμη».

Δείτε το παρακάτω video για τη Μουλβία γέφυρα στη Ρώμη. 

Konya Meram kopru – Πέτρινη γέφυρα Meram στο Ικόνιο της Φρυγίας.

 Βρίσκεται στο κέντρο του Ικονίου, στην περιοχή Meram, έχει 5 ημικυκλικά τόξα με το ένα μισοκλεισμένο, μια σειρά θολίτες, προβόλους, ανηφορική κλίση στρωμένη με πλάκες, που πιστεύεται ότι χτίστηκε την εποχή των Σελτζούκων Τούρκων, προγόνων των Οθωμανών, που είχαν κέντρο την περιοχή του Ικονίου. 

Konya Meram koprusu. (Φωτο: ΑΓΠ)

   Η περιοχή αποτελεί βασικό κέντρο αναψυχής και κυρίως ευκαιρία για βαρκάδα των κατοίκων του Ικονίου, αφού έχει διαμορφωθεί σε ένα μεγάλο πάρκο πρασίνου.

   Μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν ανοιχτή και για τα οχήματα. Σήμερα είναι κλειστή για να προστατευθεί μετά την τελευταία εκτεταμένη συντήρησή της.

Πιο παλιά. (Φωτο: Arif Dogan)

   Ο ντόπιος Tarik Erdem μας λέει χαρακτηριστικά:

   «Βρισκόμαστε στη γέφυρα, που λέγεται Meram, χτίστηκε την περίοδο των Σελτζούκων Τούρκων και συνέδεε την περιοχή με την Antalya, την Isparta και άλλες περιοχές. Έχει τέσσερεις καμάρες, σε μια φημισμένη περιοχή όπως είναι η Meram και περνάει ο κόσμος ευχάριστες στιγμές. Το ποτάμι λέγεται Meram dere και είναι μικρό ποτάμι.

Tarik Erdem. (Φωτο: ΑΓΠ)

 Δεν γνωρίζουμε ποιος είναι ο κατασκευαστής. Έχει τέσσερεις καμάρες, είναι πολύ γερή κατασκευή και ο δήμος φροντίζει να είναι καθαρή η περιοχή, για να τη χαίρεται ο κόσμος».

Δείτε το παρακάτω video για την Konya Meram koprusu: